S'ka asnjë gjë më të shpejtë se drita

ëse i vihemi zbulimit të hapësirës kozmike do të na duhet të mbështetemi në valët elektromagnetike, të cilat bien në Tokë. Kjo sepse me teknikën e sotme astronautike nuk shkojmë dot përtej kufijve të sistemit tonë planetar.
Nëse do të përpiqeshim të përdornim raketat dhe anijet e tanishme kozmike do të na duheshin 30 vjet për të shkuar deri në vijën e kufirit të sistemit tonë planetar.



Disa sonda pa njerëz brenda ia kanë arritur kësaj, por njeriu zor se do t''''ia dilte mbanë.
Kështu burimi më i rëndësishëm informativ për ne janë grimcat e dritës të cilat çlirohen me lindjen dhe shuarjen e yjeve. Ato përshkojnë Gjithësinë përgjatë miliona vjetësh me një shpejtësi të papërfytyrueshme. Ne në Tokë nuk vëzhgojmë gjendjen e tanishme të Universit, por atë, që ka ndodhur shumë kohë më parë. Ne marrim një pasqyrë të përgjithshme ngjarjesh nga historia e Gjithësisë sonë.


Asnjëri prej sinjaleve nga kozmosi nuk e kalon shpejtësinë e dritës prej 300 000 kilometrash për sekondë. Edhe sikur burimi i dritës të lëvizë me shpejtësi të furishme ose të shpërthejë, drita ruan, kudo në zbrazëti dhe nën çdo lloj kushti, të njëjtën shpejtësi. Ajo është konstante e natyrës.


Një dëshmi mbi këtë na jep p.sh. sistemi dy-yjor: Dy yje rrotullohen në një yllësi si dy anët e shtangës së dorës rreth njëra-tjetrës, tek njëri yll tërheq lëndën e tjetrit.

Nëse shpejtësia e dritës do të varej nga lëvizja e burimit të dritës atëherë ne në Tokë duhej të vëzhgonim një ndryshim midis pamjeve të marra nga ky yll i dyfishtë, pasiqë gjatë rrotullimit yjet lëvizin herë drejt nesh e herë larg nesh. Por ama përmes teleskopëve të fuqishëm ne shohim çdo herë të njëjtën pamje po aq qartë.